ΤΙ ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Το Καρναβάλι στη Γερμανία ήταν για μας μια απίστευτη εμπειρία. Τα πρώτα δύο χρόνια, επειδή πάντα ήταν τριήμερο λόγω της αργίας της Καθαρής Δευτέρας, πηγαίναμε κάποια εκδρομή. Όμως την τελευταία χρονιά είπαμε να δούμε το καρναβάλι στο Düsseldorf, για το οποίο είχαμε ακούσει ότι ήταν από τα καλύτερα στη Γερμανία. Η απογοήτευσή μας δεν περιγράφεται! Ο κόσμος που είχε μαζευτεί δεν έβλεπε την παρέλαση των αρμάτων αλλά έσκυβε να μαζέψει τις καραμέλες και τα γλυκατζούδια που πετούσαν από τα άρματα. Ήταν σαν σκηνή πολέμου! Ήταν όλοι οργανωμένοι, με τις σακούλες τους και τα καροτσάκια τους. Σε πατούσαν, σε έσπρωχναν, τσακώνονταν πάνω από μία γκοφρέτα, αγωνίζονταν να πιάσουν ότι μπορούσαν. Ήταν κάτι το μοναδικό!!!
Μέσα στο τσαλαπατητό και το σπρώξιμο, μου έπεσε το μπουκαλάκι με το χυμό που κρατούσα και έπινα. Η κυρία που ήταν μπροστά μου έσκυψε, το πήρε και το έβαλε στην τσάντα της χαρούμενη. Προσπάθησα να της εξηγήσω στα γερμανικά φυσικά ότι είναι δικός μου αλλά εκείνη νόμιζε ότι ήθελα να της τον πάρω, ενώ ήταν δικό της τρόπαιο!!! Το λογοπαίγνιο ήταν φοβερό!!! Σαν δυο μικρά παιδιά που τσακωνόμασταν πάνω από ένα κομμάτι τούρτα!!! χαχαχα!!!

Στο φαρμακείο όταν αγοράζεις τα φάρμακα, σου βάζουν στη τσάντα καραμέλες –όχι αυτές για το βήχα που θα είχαν και κάποιο νόημα αλλά Haribo, κλασικές καραμέλες για παιδιά. Αυτό δεν μπορούσα να το χωνέψω. Μα είναι δυνατόν στο φαρμακείο να σου χαρίζουν καραμέλες που χαλάνε τα δόντια; Το βρήκα τελείως λάθος και όταν πλέον τους λέω ότι δεν θέλω –keine Süßigkeiten- με κοιτάνε περίεργα!

Τα χρώματα στα ρούχα των ανθρώπων ιδιαίτερα στις κυρίες μιας κάποιας ηλικίας είναι κάτι που δεν το βλέπεις στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα δυστυχώς απ’ όταν πεθάνει ο άντρας τους, οι γυναίκες πρέπει να φοράνε μαύρα, για λόγους που σου επιβάλλει κυρίως ο κοινωνικός σου περίγυρος και είναι μια εθιμοτυπική συνήθεια, που έχει επικρατήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Έτσι το να κυκλοφορείς στο δρόμο και να βλέπεις ρούχα με έντονα χρώματα ή λουλουδάτα μου έδινε μια αίσθηση χαράς. Βέβαια υπήρχαν και οι ακρότητες, όπως π.χ. μεγάλοι σε ηλικία άντρες με παντελόνι πράσινο ή κοραλλί. Στην Ελλάδα άμα κυκλοφορούσε κανείς με κάτι τέτοιο θα του το έβγαζαν σίγουρα το όνομα ότι είναι gay -δεν υπάρχει περίπτωση.

Κάτι άλλο που με εντυπωσίασε ευχάριστα ήταν ότι οι άνθρωποι σε αναπηρικά καροτσάκια, κυκλοφορούν στους δρόμους, πηγαίνουν στα μουσεία, επισκέπτονται κάστρα, κάνουν διακοπές, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου οι περισσότεροι αναγκάζονται να μένουν σπίτι τους γιατί δεν υπάρχουν ούτε οι κατάλληλες υποδομές για να μετακινηθούν, ούτε και η αντίστοιχη κουλτούρα φυσικά.

Επίσης με εντυπωσίασε ότι για παράδειγμα, αν επισκεφτείς δικηγόρο απλά για να συζητήσεις μαζί του για κάποια υπόθεση, πριν καν του την αναθέσεις, πρέπει να τον πληρώσεις για το χρόνο που σου διέθεσε.

Αυτό συνέβη και σε μας αλλά με τον παιδο-ορθοδοντικό. Η μεγάλη μου κόρη χρειαζόταν σιδεράκια, η ασφάλεια δεν τα κάλυπτε γιατί το πρόβλημα δεν ήταν μεγάλο. Όταν μας κάλεσε να μας ανακοινώσει το ποσό που θα χρειαζόταν, διαπίστωσα ότι με αυτά τα χρήματα θα μπορούσαμε να αγοράσουμε μισό αυτοκίνητο-το κόστος ήταν 3πλάσιο από την Ελλάδα. Της είπαμε ότι δεν θα προχωρήσουμε αλλά η έκπληξή μας ήταν μεγάλη όταν μας έστειλε ένα λογαριασμό περίπου 400 ευρώ μόνο για τις ακτινογραφίες και την προετοιμασία του λογαριασμού που μας πρότεινε…

Γενικά, υπάρχουν δεκάδες όροι μέσα στα γερμανικά συμβόλαια ενοικίασης σπιτιού, που αν τα πάρει κανείς σοβαρά θα του έρθει κόλπος. Όπως για παράδειγμα, αν απλώνεις τα ρούχα μέσα στο σπίτι ο ιδιοκτήτης έχει δικαίωμα να σου κάνει μήνυση γιατί θέτεις σε κίνδυνο την περιουσία του!!! Απίστευτο; Κι όμως!!!

Είσαι υποχρεωμένος από το νόμο να ανοίγεις όλα τα παράθυρα του σπιτιού το χειμώνα, κάθε ημέρα για δέκα λεπτά, αλλά όχι περισσότερο, αλλά ούτε και λιγότερο.

Απαγορεύεται η χρήση της ηλεκτρικής σκούπας την Κυριακή. Σε κάποιες πολυκατοικίες άκουσα πως απαγορεύονται και τα πλυντήρια! Και μην ξεχαστείς και πεις να βάλεις κανένα κάδρο στον τοίχο, μέρα Κυριακή…

Έτσι ζεις μέσα στο φόβο, σε μια κοινωνία που δεν είναι απίθανο να σε «καρφώσει» ακόμα και ο γείτονας σου (γιατί συμβαίνει και αυτό)!!!

Στην πόρτα που οδηγεί από το γκαράζ της πολυκατοικίας που μένω στο διαμέρισμα υπάρχει η ταμπέλα “NOTAUSGANG”. Όταν πρωτοήρθαμε έμαθα ότι “Ausgang” είναι η έξοδος και συνδυάζοντας το με το αγγλικό not που σημαίνει άρνηση, απορούσα γιατί έλεγε ότι δεν αποτελεί έξοδο!!!! Αρκετό καιρό μετά έμαθα ότι το “NOT” στα γερμανικά είναι έκτακτη ανάγκη, οπότε η ταμπέλα εννοούσε “ΕΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ” χαχαχαχα!!!!

Τι άλλο με εντυπωσιάζει;

-Ότι οι σχολικές τσάντες είναι τόσο ακριβές!

-Ότι τα μηχανάκια δεν κινούνται ανάμεσα στα αυτοκίνητα αλλά κινούνται όπως και τα αυτοκίνητα. Μα τότε γιατί να έχεις μηχανάκι αν όχι για ευελιξία στο δρόμο και για εξοικονόμηση χρόνου;

- Εκτός από τα ανθρακούχα νερά, υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία νερών με γεύσεις (πράσινο μήλο, λεμόνι, πορτοκάλι, μέντα, φράουλα μούρα…). Τώρα πια βέβαια κυκλοφορούν και στην Ελλάδα, απ' ότι είδα!

- Το ταξίδι στις γερμανικές εθνικές οδούς το βράδυ είναι μια περιπέτεια. Δεν υπάρχουν πουθενά φώτα!!! Είναι απίστευτη η “οικονομία” που κάνουν στο ρεύμα. Το πέρασμα των συνόρων από Βέλγιο και Ολλανδία το αντιλαμβάνεσαι αμέσως -δεν χρειάζεται να δεις ταμπέλες!!!!

- Όταν είχα πρωτοταξιδέψει στη Γερμανία – φοιτήτρια ακόμα, θυμάμαι που δεν μπορούσα να βρω περίπτερο. Τελικά είναι μύθος ότι οι Γερμανία δεν έχει περίπτερα. Απλά δεν ξεχωρίζουν όπως στην Ελλάδα που βρίσκονται τοποθετημένα πάνω στα πεζοδρόμια. Κι εδώ κάθε γειτονιά έχει το περίπτερο (Kiosk) της και μάλιστα στην δική μου γειτονιά υπάρχουν τρία και πολύ κοντά το ένα στο άλλο.

- Σακούλες; Ποιες σακούλες; Στα σούπερ μάρκετ δεν προσφέρουν σακούλες! Οπότε ή πρέπει να έχεις μαζί σου ή μπορείς να αγοράσεις. Οι γερμανίδες όμως χρησιμοποιούν ένα ξεχωριστό καλάθι ντυμένο με ύφασμα που το κυκλοφορούν μαζί τους σαν τσάντα.

- Οι πατάτες που μαγειρεύονται με περίεργο τρόπο. Πέρα από την  κλασική τηγανητή πατάτα (Pommes frites), τις πατάτες στο φούρνο, την πατατοσαλάτα και τον πουρέ που όλοι γνωρίζουμε και φτιάχνουμε στην Ελλάδα, εδώ ξεχωρίζουν οι πεντανόστιμες ψητές πατάτες (Bratkartoffeln) που συνοδεύονται με τσιγαρισμένο κρεμμύδι, μπέικον και  ζαμπόν, το Knödel ένα περίεργο σε γεύση σφιχτό μπαλάκι πουρέ, αλλά και η ολόκληρη πατάτα φούρνου (Ofen Kartoffel) που ψήνεται με το φλούδι και μετά ανοιγμένη στη μέση, γεμίζεται με σάλτσα κάθε είδους και προτίμησης.

- Ότι συχνά βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια ή να μαζεύουν από την άκρη του δρόμου, τενεκεδάκια και πλαστικά μπουκάλια για επιστροφή στα Super markets και να πάρουν το αντίτιμο (Pfand). Όπως επίσης όταν τυχαία βρέθηκα μια Κυριακή πρωί στο σιδηροδρομικό σταθμό του Düsseldorf και είδα άστεγους, να κοιμούνται μέσα σε χαρτόκουτα και να σέρνουν καροτσάκια που είχαν στοιβάξει όλα τους τα πράγματα. Πίστευα πραγματικά ότι λόγω του κοινωνικού επιδόματος δεν θα υπήρχαν άστεγοι αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα με διέψευσε.

- Σε καταστήματα, δημόσιες υπηρεσίες αλλά και σπίτια, στις τουαλέτες δεν υπάρχουν καλαθάκια για τα χαρτιά υγείας. Παντού, αυτό που ισχύει είναι ότι είναι τα βρώμικα χαρτιά πρέπει να ρίχνονται στην τουαλέτα. Κι όμως οι τουαλέτες δεν βουλώνουν. Κι αν σαν γνήσιος Έλληνας που φοβάσαι ότι η τουαλέτα θα βουλώσει όπως γίνεται στην Ελλάδα, αποφασίσεις να χρησιμοποιήσεις καλαθάκι σπίτι σου και να μαζεύεις το βρώμικο χαρτί υγείας, το πιθανότερο είναι ότι θα χρειαστεί να πληρώσεις παχυλό πρόστιμο.

- Ένας φίλος μου, που ήρθε να μας επισκεφτεί στην Γερμανία, είπε για αστείο ότι «αν ξαναγεννιόμουνα θα ήθελα να ήμουν σκύλος στη Γερμανία». Και δεν είχε άδικο φυσικά, καθώς σκύλος στη Γερμανία δεν σημαίνει βέβαια αδέσποτος όπως είναι στην Ελλάδα τα περισσότερα σκυλιά. Εδώ στη Γερμανία σχεδόν κάθε σπίτι έχει και το σκύλο του και μάλιστα πληρώνεις και χρήματα στο δήμο για την κατοχή του σκύλου και αν έχεις και δεύτερο σκύλο, τότε πρέπει να πληρώσεις ακόμα περισσότερα χρήματα για το δεύτερο απ’ ότι για τον πρώτο.

- Είναι σίγουρο ότι ο Γερμανός έχει μάθει να μην περιφρονεί το χρήμα, ούτε καν το ένα σεντς. Τα ρέστα στα μαγαζιά σου επιστρέφονται μέχρι και το τελευταίο σεντς και δεν είδα ποτέ κανένα γερμανό να λέει στην υπάλληλο ότι μπορεί να τα κρατήσει.

- Εντυπωσιακή είναι η τεράστια ποικιλία σε ψωμιά και σε ψωμάκια. Υπάρχουν βιτρίνες αρτοποιείων που ακόμα και οι ίδιοι οι Γερμανοί στέκονται και χαζεύουν. Όμως από την άλλη στα εστιατόρια μαζί με το φαγητό δεν σερβίρουν ψωμί, εκτός κι αν παραγγείλεις. Αλλά ακόμα και τότε η ποσότητα είναι παιδική.

Καλά, για νερό δεν συζητάμε…Μπορεί να πληρώσεις ένα ποτήρι νερό πολύ ακριβότερα από μια μπύρα!

-Όταν χτυπάει το τηλέφωνο η απάντηση συνήθως είναι:

Άραβας: Aaallooo?

Αλβανός: Urno ?

Κούρδος: Rojbas?

Τούρκος: Efendim?

...

Έλληνας: Παρακαλώ?

Γάλλος: Allo?

Άγγλος: Hello?

Ισπανός: Hola?

Γερμανός: Heinrich-Wilhelm-Dieter am Apparat. Wer ist dran? (Ξεκινάνε λέγοντας το επίθετό τους, για παράδειγμα, Αναγνωστόπουλος στο τηλέφωνο. Ποιος είναι;)

- Όλοι σχεδόν στην Ελλάδα είναι της άποψης ότι οι γυναίκες δεν είναι καλές οδηγοί και δυσκολεύονται ιδιαίτερα στο παρκάρισμα. Μάλιστα κυκλοφορούν και πολλά ανέκδοτα για το θέμα. Αυτό που με εντυπωσίασε στη Γερμανία είναι οι θέσεις πάρκινγκ ειδικά για γυναίκες, που υπάρχουν σε πολλά πάρκινγκ στα κέντρα των πόλεων. Βρίσκονται πάντα κοντά στην είσοδο και με αρκετό χώρο για το αυτοκίνητο.

- Στη Γερμανία, η Αστυνομία είναι κάτι σαν τον Θεό: αόρατη, παντοδύναμη και πανταχού παρούσα. Σπάνια τη βλέπεις αλλά μόλις συμβεί κάτι εμφανίζεται από το πουθενά σε χρόνο μηδέν.

- Οι κήποι των λίγων τετραγωνικών μέτρων που διαθέτουν και σπιτάκια, και μπορείς να νοικιάσεις πληρώνοντας ελάχιστα χρήματα στο δήμο είναι μια καταπληκτική ιδέα. Βρίσκονται στο κέντρο της πόλης ή σε μεγάλα πάρκα, και αφενός βελτιώνουν την εικόνα της πόλης καθώς είναι οάσεις πρασίνου αλλά αφετέρου βοηθούν και στην επαφή των ανθρώπων με τη φύση.

- Καταιγισμός διαφημιστικών φυλλαδίων και προσφορών καθημερινά!!! Κάθε μεγάλη αλυσίδα καταστημάτων διανέμει και ένα διαφημιστικό φυλλάδιο. Βέβαια αυτό είναι κάτι που μπορεί κανείς να αποφύγει, βάζοντας ένα αυτοκόλλητο στο γραμματοκιβώτιο ότι δεν θες, οπότε το σέβονται.

- Στα Supermarkets, σε πολλά φρούτα, λαχανικά, αλλαντικά και άλλα προϊόντα, αναρτούν τιμές όχι ανά κιλό αλλά ανά 100 γραμ. Όταν πρωτοήρθα στη Γερμανία,  βρήκα κεράσια με 1,25 και θεώρησα την τιμή εξαιρετική, όταν όμως πλήρωσα διαπίστωσα ότι είχα πληρώσει πάνω από 5 ευρώ για λιγότερο από μισό κιλό κεράσια. Στην αρχή θεώρησα ότι ήταν λάθος του ταμία, αλλά επειδή με τα γερμανικά που τότε ήξερα, ήταν πολύ δύσκολο να συνεννοηθώ, προτίμησα να πάω να δω πρώτα την ταμπέλα με την τιμή…  Κι έτσι, το πάθημα μου έγινε μάθημα…

- Στη Γερμανία, η ευγένεια στις δοσοληψίες είναι απαραίτητη. Για παράδειγμα όταν παραγγέλνεις, είναι απαράδεκτο να μην ολοκληρώσεις την φράση σου με ένα παρακαλώ (bitte). Την πρώτη φορά που έκανα αυτό το λάθος, η σερβιτόρα με κοίταξε με τέτοιο τρόπο, που μόνο που δεν με σκότωσε με τα μάτια της.

Υπάρχει μάλιστα και σχετικό ανέκδοτο που σατιρίζει αυτή τη συνήθεια:

Πάει ένας τουρίστας σε ένα ξενοδοχείο στη Γερμανία και ζητάει ένα δωμάτιο για μία διανυκτέρευση. Το πρωί που κατεβαίνει στη ρεσεψιόν, τον ρωτάει ο υπάλληλος πως κοιμήθηκε.

- «Όλα καλά του λέει αλλά αυτό το τρένο το πρωί ήταν πολύ ενοχλητικό».

- «Το τρένο; Ποιο τρένο; Δεν περνάει κανένα τρένο, κοντά στο ξενοδοχείο». -«Μα αφού άκουγα τσαφ τσουφ συνέχεια».

- «Ελάτε να βγούμε έξω να δείτε και μόνος σας ότι δεν υπάρχει πουθενά τρένο».

Πράγματι, βγαίνουν έξω και ο τουρίστας δεν βλέπει μεν τρένο αλλά ακούει τον ίδιο θόρυβο. Το λέει στον υπάλληλο του ξενοδοχείου και εκείνος απαντά: -«Α! αυτό; Μα δεν είναι τρένο. Απλά, δίπλα χτίζεται μια οικοδομή και προσπαθούν να ανεβάσουν τα τούβλα. Ο εργάτης που δίνει τα τούβλα λέει Παρακαλώ (Bitterschön) και αυτός που τα παίρνει λέει Ευχαριστώ (Dankerschön). Οπότε, ακούγεται συνέχεια:-“Bitterschön“ -“Dankerschön -“Bitterschön -“Dankerschön … “.

- Στα εστιατόρια και στις καφετέριες, οι Γερμανοί δεν ψάχνουν να βρουν άδειο τραπέζι για να καθίσουν αλλά απλά άδεια καρέκλα…

Ρωτάνε απλά αν κάθεται κάποιος άλλος γιατί είναι σαφές ότι μπορούν να καθίσουν στο τραπέζι σου!!! Έτσι βρίσκονται δυο ή και περισσότεροι διαφορετικοί άνθρωποι σ’ ένα κοινό τραπέζι που όμως δεν μιλάνε μεταξύ τους. Αν για παράδειγμα κάθονται δυο και έρχονται και κάθονται άλλοι δυο τότε αποτελούν δύο διαφορετικές παρέες που τα λένε χωριστά και χωρίς να επεμβαίνει ή να ενδιαφέρεται η μία παρέα για τα λεγόμενα της άλλης

- Οι Γερμανοί συνηθίζουν να λένε όταν αποχαιρετούν κάποιον “Auf Wiedersehen”, δηλ. εις το επανειδείν, μια έκφραση που αντίστοιχη υπάρχει και σε άλλες γλώσσες, όπως το “au revoir” στα Γαλλικά. Σαν πιο ακριβολόγοι μάλιστα όταν τελειώνουν μια τηλεφωνική συνομιλία λένε “Auf Wiederhören” δηλ. εις το επανακούειν, αφού δεν βλέπονται αλλά μόνο ακούγονται.

Το καλύτερο όμως απ’ όλα είναι το “Auf Wiedersparen”…

Για να πείσεις ένα Γερμανό να αγοράσει κάτι είναι πολύ απλό, απλά πρέπει να του δείξεις ότι το προϊόν είναι σε προσφορά και ότι αγοράζοντάς το θα έχει κέρδος!!!

Έτσι στη διαφήμιση των προϊόντων δεν γράφουν μόνο πόσο τοις εκατό είναι φθηνότερα αλλά συνήθως με μεγάλα γράμματα φαίνεται και πόσο ευρώ θα κερδίσουν-εξοικονομήσουν με αυτή την προσφορά. Το ρήμα για την εξοικονόμηση είναι sparen. Έτσι, στις προσφορά αναγράφεται: Sie sparen… τόσα Ευρώ. Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε πιο πολύ απ’ όλα ήταν που είδα στην έξοδο ενός καταστήματος “Auf Wiedersparen” δηλ. εις το επανεξοικονομείν!!!

-Η ερώτηση του σερβιτόρου “zusammen oder getrennt?” (δηλαδή θα πληρώσετε μαζί ή χωριστά;) και η συνηθισμένη απάντηση είναι “getrennt” φυσικά.

Στην Ελλάδα όταν βγαίναμε με παρέα, ανεξάρτητα από το τι διάλεγε ο καθένας για να πιει ή να φάει, στο τέλος όταν ερχόταν ο λογαριασμός, τον μοιραζόμασταν όλοι μαζί και δεν υπήρχε θέμα αν εγώ ήπια μια μπύρα παραπάνω ή εσύ έφαγες μια μηλόπιτα για παράδειγμα. Κάποιες φορές μάλιστα ΄διαφωνούμε αλλά ...για το ποιος θα κεράσει!!!

Το κέρασμα εδώ στη Γερμανία δεν συνηθίζεται, μάλιστα έχω την εντύπωση πλέον, ότι κερνώντας έναν γερμανό, του δημιουργείς την υποχρέωση να σε κεράσει κι εκείνος την επόμενη φορά.

-Το βρήκα αναρτημένο στο Facebook, από μια γερμανίδα που ήθελα να δει τις αντιδράσεις των συμπατριωτών της… και οι αλήθεια είναι ότι ήταν ποικίλες.

Deutsche: (Γερμανός)

A: Ein Brötchen bitte. (Ένα ψωμάκι παρακαλώ)

B: 0,26 Euro (0,26 Ευρώ)

A: Ich habe aber nur 0,25 (Έχω μόνο 0,25)

B: Ja dann gibt es auch kein Brötchen (Τότε δεν έχει ψωμάκι)

Ausländer: (Ξένος)

A: Ein Fladenbrot bitte (Ένα ψωμί παρακαλώ)

B: 1,5 Euro (1,5 Ευρώ)

A: Oh, ich habe aber nur 1 Euro (Ω! έχω μόνο ένα)

B: Egal Bruder, passt schon (Το ίδιο κάνει αδελφέ, είναι εντάξει)

So sind wir Ausländer (Έτσι είμαστε εμείς οι ξένοι)

Αυτό εντυπωσιάζει τον κάθε ξένο που η νοοτροπία του είναι τελείως διαφορετική από του Γερμανού πολίτη. Οι Γερμανοί είναι έτσι μεγαλωμένοι. Δεν το κάνουν γιατί δεν έχουν καρδιά, το κάνουν γιατί αυτό έχουν μάθει να θεωρούν σωστό. Γι’ αυτό και κατακρίνουν λαούς σαν τους έλληνες που ο τρόπος σκέψης τους απέχει τόσο πολύ.