Ο ερχομός μου στη Γερμανία έγινε ένα ηλιόλουστο αυγουστιάτικο πρωινό του 2009. Τι όμορφα που ήταν! Δεν μπορούσα να το πιστέψω! Μετακομίζαμε σε άλλη χώρα, μια νέα ζωή μας περίμενε! Ήμουν ενθουσιασμένη! Κι όπως είπε κι ο Πυθαγόρας: “Η Αρχή είναι το ήμισυ του παντός.” Το πρώτο βήμα είναι πάντα το πιο σημαντικό!
Όλα ήταν θετικά! Τα μισθός που θα έπαιρνε ο άντρας μου από την Ελλάδα, θα ήταν μεγαλύτερος και αυτό θα μας επέτρεπε να ζήσουμε πιο άνετα οικονομικά και να τελειώσουμε το σπίτι στην Αθήνα-που χτίζαμε από το 2000. Ο άντρας μου θα δούλευε για τα επόμενα 3 χρόνια φυσιολογικό ωράριο κι έτσι τα παιδιά θα μπορούσαν να γνωρίσουν το μπαμπά τους καλύτερα ενώ παράλληλα είχαν μια πολύ καλή ευκαιρία να μάθουν Γερμανικά και να γνωρίσουν την κουλτούρα μια άλλης χώρας.
Όπως είχα γράψει στο μήνυμα μου στη φίλη μου τη Μίνα πριν φύγω από Ελλάδα: «Άνοιξε πόρτα».
Μάθαμε για την τοποθέτηση του άντρα μου στη Γερμανία τέλος Απριλίου και από το Μάιο άρχισα να ψάχνω στο Internet να βρω σπίτι. Το πιο εύχρηστο site, αν και στα γερμανικά ήταν το http://www.immobilienscout24.de. Αρχικά έψαχνα σπίτια στην περιοχή του Düsseldorf γιατί εκεί βρισκόταν το ελληνικό σχολείο στο οποίο θα φοιτούσε η μεγάλη μας κόρη που ήταν ήδη στην 5η τάξη, και θα ήταν πολύ δύσκολο με μηδέν γνώσεις γερμανικών να παρακολουθήσει ένα γερμανικό σχολείο. Τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε στην περιοχή του Neuss για να είναι λίγο πιο κοντά για τον άντρα μου να πηγαίνει στη δουλειά του, που ήταν στην περιοχή του Heinsberg.
Περιττό να σας πω φυσικά, ότι όλα τα websites ήταν στα γερμανικά και ευτυχώς που υπήρχε και το Google Translate, γιατί διαφορετικά ακόμα στην Ελλάδα θα ήμουν ψάχνοντας σπίτι!
Αισθάνθηκα πολύ τυχερή όταν βρήκα δύο διαμερίσματα με μπαλκόνι που προσφερόντουσαν μάλιστα από τον ίδιο μεσίτη και σε σχετικά νέα πολυκατοικία…
Αμέσως πήρα τηλέφωνο, έχοντας την εντύπωση ότι όλοι οι Γερμανοί μιλάνε αγγλικά, όπως ίσως οι Ολλανδοί.
Όταν σήκωσε το τηλέφωνο του είπα: “Good morning, my name is L. Kiki. Do you speak English?”- Καλημέρα σας, λέγομαι Κική Λ. Μιλάτε αγγλικά;
Δεν έλαβα καμία απάντηση, οπότε συνέχισα. “I am interested in your advertisement, which I found in the site of immobilienscout24”
Στη συνέχεια άκουσα ένα κλακ και η σύνδεση διακόπηκε. Προφανώς μου έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν το πίστευα. Αποφάσισα να πάρω ξανά. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Μου ξαναέκλεισε το τηλέφωνο!!!
Τελικά μέσω της γυναίκας ενός συναδέλφου του άντρα μου, επικοινώνησα με έναν Έλληνα δάσκαλο γερμανικών, που ζούσε στην περιοχή και μας έκλεισε ραντεβού με τον μεσίτη. Φυσικά ήρθε μαζί μας, του δώσαμε κάποια χρήματα για την εξυπηρέτηση που μας έκανε και όλα τακτοποιήθηκαν. Δεν απογοητεύτηκα, είπα έτυχε. Σίγουρα θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα στη Γερμανία με τα Αγγλικά μας.
Την ημέρα που θα υπογράφαμε τα συμβόλαια με την ιδιοκτήτρια, μας ενημέρωσε ο μεσίτης ότι πρέπει να διαθέτουμε κάποιο έντυπο, στα γερμανικά ή στα αγγλικά που να πιστοποιεί ότι έχουμε ένα ικανοποιητικό εισόδημα, γιατί αλλιώς δεν συμφωνούσε η ιδιοκτήτρια να μας νοικιάσει το σπίτι, ίσως και γιατί ήμασταν αλλοδαποί. Φυσικά αυτό δεν ήταν πρόβλημα για μας, λάβαμε με fax, τη βεβαίωση στα αγγλικά και το όλο θέμα λύθηκε. Εντύπωση μου έκανε η συμπεριφορά της ιδιοκτήτριας, που μέχρι και την υπογραφή των συμβολαίων, μιλούσε μόνο Γερμανικά, και μόνο όταν πήρε το χαρτί και διάβασε το ποσό του μισθού του συζύγου μου, άρχισε να είναι πιο φιλική, μας ρώτησε για τις σπουδές μας, μας είπε για τις διακοπές της στην Ελλάδα, και έτσι διαπιστώσαμε ότι μιλούσε τέλεια αγγλικά και μείναμε εμβρόντητοι.
Τότε για πρώτη φορά σκέφτηκα, ότι αν ερχόμασταν στη Γερμανία να βρούμε δουλειά, κανείς δεν θα μας νοίκιαζε σπίτι αν δεν μπορούσαμε να αποδείξουμε ότι είχαμε ήδη ένα εισόδημα. Αλλά όταν έρχεσαι σαν οικονομικός μετανάστης σε αυτή τη χώρα για να βρεις δουλειά, τι κάνεις; Πρέπει να μένεις υποχρεωτικά σε ξενοδοχείο γιατί κανείς δεν θα σου νοικιάσει το σπίτι του;
Σχετικά με την ενοικίαση σπιτιών στη Γερμανία, εντυπωσιακό για μας, ήταν ότι έπρεπε να πληρώνεις τα κοινόχρηστα, τη χρήση ζεστού νερού και την αποχέτευση (Nebenkosten) μαζί με το ενοίκιο. Έτσι ο ιδιοκτήτης είχε τη σιγουριά ότι δεν θα έμεναν οικονομικές εκκρεμότητες όταν αποφάσιζες να μετακομίσεις, κάτι που δεν ισχύει στην Ελλάδα και σε πολλές περιπτώσεις αναγκάζεται ο ιδιοκτήτης να πληρώσει τους λογαριασμούς των τελευταίων μηνών αντί για τον ενοικιαστή.
Επίσης εδώ στη Γερμανία, τα σπίτια νοικιάζονται χωρίς να διαθέτουν κουζίνα και ντουλάπες στα υπνοδωμάτια. Δηλαδή, δωμάτιο κουζίνας υπάρχει…. όμως ο συγκεκριμένος χώρος δεν έχει ούτε ντουλάπια, ούτε νεροχύτη, ούτε απορροφητήρα, ούτε τίποτα. Οι τοίχοι με τα πλακάκια και τις τάπες νερού και αποχέτευσης μόνο. Καλά για άλλες ηλεκτρικές συσκευές ούτε λόγος.
Αυτό ήταν μεγάλο βάσανο για μας. Σκεφτείτε ανθρώπους που έρχονται σε μια ξένη χώρα, χωρίς να μιλούν τη γλώσσα να πρέπει να εγκαταστήσουν κουζίνα από την αρχή και να αγοράσουν ντουλάπες για να τακτοποιήσουν τα πράγματά τους. Ανάμεσα στα 3-4 σπίτια που μας έδειξε ο μεσίτης ήταν και κάποιο στο οποίο ο ενοικιαστής εκείνη τη μέρα, έβγαζε την κουζίνα του για να την πάρει μαζί του και μας είπε ότι ήταν υποχρεωμένος να το κάνει ακόμα κι αν δεν θα του χρησίμευε.
Ευτυχώς το σπίτι που νοικιάσαμε, μπορεί το ενοίκιό του ήταν λίγο πιο ακριβό, αλλά διέθετε ντουλάπια κουζίνας και ηλεκτρικές συσκευές. Με τις ντουλάπες των υπνοδωματίων όμως δεν σταθήκαμε τόσο τυχεροί. Επισκεφτήκαμε ένα μεγάλο κατάστημα επίπλων στην περιοχή και παραγγείλαμε έπιπλα σαλονιού, τραπεζαρία και ντουλάπες υπνοδωματίων. Μας είπαν ότι είχαν χρόνο παράδοσης 5 βδομάδες!!! Δηλαδή θα έπρεπε να ζήσουμε για 5 βδομάδες χωρίς σαλόνι, τραπεζαρία και με όλα μας τα ρούχα στις κούτες της μετακόμισης; Κι όμως! Όταν επιτέλους πέρασαν οι 5 βδομάδες και έφεραν τα πράγματα στο σπίτι, διαπίστωσαν ότι ένα από τα πλαϊνά ξύλα της ντουλάπας ήταν πιο κοντό και επειδή η ντουλάπα ήταν γωνιακή, δεν μπορούσαν να τη στήσουν. Επικοινώνησα με τον πωλητή-στα αγγλικά-, ο οποίος επικοινώνησε με το εργοστάσιο και μας ενημέρωσε ότι θα χρειαστούν τουλάχιστον 3 βδομάδες για να το παραδώσουν. Περιττό να σας πω ότι οι 3 βδομάδες έγιναν 5 κι έτσι τελικά αποκτήσαμε ντουλάπες στο υπνοδωμάτιό μας μετά από 2,5 μήνες. Στο μεταξύ το σαλόνι μας παρέμενε γεμάτο κούτες και κάθε φορά που χρειαζόμασταν κάποιο ρούχο, κάναμε ανασκαφές!
Παράλληλα με το ενοίκιο μας και τα Nebenkosten, έπρεπε να πληρώνουμε και τη φορολογία του σπιτιού (Steuer). Η ιδιοκτήτριά μας και τα δύο προηγούμενα χρόνια παράλληλα με τα χρήματα των φόρων για το δικό μας σπίτι, μας χρέωνε και τους φόρους ενός άλλου διαμερίσματος που έχει στην περιοχή. Το γεγονός ότι το έκανε και τις δύο προηγούμενες χρονιές με κάνει να αμφιβάλλω κατά πόσο έγινε κατά λάθος ή από πρόθεση, οφείλω να ομολογήσω.
Όταν εγκατασταθήκαμε στη Γερμανία μας είπαν ότι πρέπει να πάμε στο δημαρχείο και να δηλώσουμε την εγκατάσταση της οικογένειάς μας εδώ. Πράγματι την πρώτη κιόλας βδομάδα, πήραμε τις κόρες μας και πήγαμε όλοι μαζί. Μπήκαμε στο χώρο του Δημαρχείου, κόψαμε ένα χαρτάκι και καθίσαμε, περιμένοντας τη σειρά μας. Η υπάλληλος που θα μας εξυπηρετούσε, μας κοίταξε περίεργα όταν της είπαμε το λόγο για τον οποίο βρισκόμασταν εκεί και ότι δεν μιλάμε γερμανικά. Ήταν το λιγότερο που μπορώ να πω αγενέστατη, δεν μας μιλούσε στα αγγλικά ενώ καταλάβαινε και ούτε ήθελε να μας παραπέμψει σε κάποιον άλλο συνάδελφό της για να μπορέσουμε να εξυπηρετηθούμε, όπως της ζητήσαμε. Συνέχιζε να ρωτάει κάποια συγκεκριμένα πράγματα και να τα επαναλαμβάνει. Έτσι παραμείναμε μπροστά στο γραφείο της για τουλάχιστον 15 λεπτά, ώσπου μας έδωσε ένα χαρτάκι και μας έστειλε σε κάποιον άλλο όροφο. Στο ασανσέρ που περιμέναμε για να ανέβουμε ήρθε ένας μαύρος που μας είπε χαρακτηριστικά ”She gave you a hard time, ah?”. Όταν μετά από κάποιο διάστημα, έμαθα κάποια γερμανικά, κατάλαβα ότι αυτό που ζητούσε ήταν η ημερομηνία της εισόδου μας στη Γερμανία- μα τόσο δύσκολο ήταν να το εκφράσει στα αγγλικά;;; Μετά από 3 χρόνια κατέληξα στη γενικότερη διαπίστωση ότι οι Γερμανοί ενώ είναι όλα τόσο καλά οργανωμένα γύρω τους, στερούνται ευελιξίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου