Η ΣΤΕΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ

Πριν έρθουμε στη Γερμανία, επειδή η μικρή μας κόρη, ήταν στην ηλικία των 6 ετών και θα ξεκινούσε στην 1^η τάξη του Δημοτικού, σκεφτήκαμε να τη γράψουμε σε ένα γερμανικό σχολείο για να μάθει και τη γλώσσα.

Έψαξα λοιπό και βρήκα στο Internet, ότι υπάρχει ένα γραφείο το RAA στο Düsseldorf,  http://www.duesseldorf.de/schulen/integration/raa/index.shtml, το οποίο παρέχει πληροφορίες και βοήθεια σε γονείς που μετακομίζουν στη Γερμανία και έχουν παιδιά που θα πάνε σε γερμανικά σχολεία. Ενθουσιάστηκα, είπα μπράβο, για όλα υπάρχει λύση, ώσπου επικοινώνησα μαζί τους και μου είπαν ότι το ραντεβού πρέπει να γίνει μαζί με τα παιδιά και φυσικά στη γερμανική γλώσσα.

Δεν θα έπρεπε όμως ένα τέτοιο γραφείο να έχει υπαλλήλους που να μιλούν και να μπορούν να εξυπηρετήσουν σε διάφορες γλώσσες; Γιατί θεωρείται δεδομένο ότι όποιος αποφασίζει να μετακομίσει στην Γερμανία πρέπει να μιλάει τη γλώσσα;

Η κυρία με την οποία μίλησα καταλάβαινε και μιλούσε πολύ καλά αγγλικά, αλλά όταν στην αρχή τη ρώτησα αν μιλάει αγγλικά μου απάντησε ‘just a bit”. Θεώρησα ότι το έκανε από μετριοφροσύνη, ώσπου με τον καιρό στη Γερμανία κατάλαβα ότι οι Γερμανοί δεν θέλουν να μιλούν αγγλικά, όχι επειδή δεν ξέρουν αλλά επειδή φοβούνται μην κάνουν κανένα λάθος και τους κακοχαρακτηρίσει ο συνομιλητής τους ή επειδή θεωρούν ότι αφού μένεις στη χώρα τους θα πρέπει να μιλάς τη γλώσσα.

Βέβαια, από την άλλη πλευρά μου κάνει εντύπωση που μιλούν τόσο καλά αγγλικά, όταν όλα στην τηλεόρασή τους είναι μεταγλωττισμένα!!! Τα πάντα!!! Δεν υπάρχει αμερικάνικη ταινία ή σήριαλ που να μην είναι μεταγλωττισμένο. Τεράστιο κόστος χωρίς καμία λογική. Το ίδιο συμβαίνει και στο σινεμά…κι έτσι σιγά-σιγά διαπιστώνεις ότι χωρίς την γνώση της γερμανικής γλώσσας δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Για να μπορέσουμε να δούμε μια ταινία στα αγγλικά, μιας και το σινεμά ήταν για μένα και τον άντρα μου από τις αγαπημένες μας εξόδους στην Ελλάδα, έπρεπε να φτάσουμε στο Roermond στην Ολλανδία.

Από την άλλη ενώ το Γερμανικό κράτος προσφέρει μαθήματα γερμανικών για την ένταξη των μεταναστών, δεν έχει ούτε ένα πρόγραμμα στην τηλεόραση που να βοηθάει σε αυτό το σκοπό, ενώ ξοδεύει πακτωλό χρημάτων για τις μεταγλωττίσεις.

Για να μπορέσει να παρακολουθήσει η μικρή μου κόρη, η Στέλλα, μαθήματα στην 1^η Δημοτικού, θα έπρεπε να περάσει, όπως μας ενημέρωσαν στο σχολείο, κάποια τεστ, ακουστικά, οφθαλμολογικά, γνώσεων και λογικής. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο. Όλα τα παιδιά που φτάνουν στην ηλικία των 6, πηγαίνουν στην 1^η Δημοτικού. Η αλήθεια είναι ότι αγχώθηκα. “Δηλαδή υπάρχει περίπτωση να την στείλουν στο Νηπιαγωγείο;” σκεφτόμουν. Διόλου απίθανο, αφού το παιδί δεν μιλούσε καθόλου γερμανικά. Τελικά, αποδείχτηκε ότι όχι μόνο πέρασε τα τεστ αλλά το χαρτί που πήραμε έγραφε “clever”(έξυπνη)!!! Ήμουν μια πολύ περήφανη μαμά!!!

Το σχολείο στο οποίο θα φοιτούσε η Στέλλα ήταν ένα σχολείο στην άκρη της πόλης σε μια υποβαθμισμένη περιοχή, λόγω των εργοστασίων που υπάρχουν και προσφέρουν μια απαίσια μυρωδιά καθημερινά, αλλά ήταν η επιλογή μας γιατί εκεί διδάσκονταν και τα ελληνικά, μια ώρα κάθε μέρα, μέσα στο ωρολόγιο πρόγραμμα σπουδών. Είναι αξιέπαινη η δουλειά και η προσπάθεια των δασκάλων αυτού του σχολείου που καταφέρνουν να βοηθήσουν όλα αυτά τα παιδιά των μεταναστών να μάθουν γερμανικά . Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά, μεγαλώνουν σε δύσκολες οικονομικά συνθήκες, με γονείς που απουσιάζουν λόγω εργασίας τον περισσότερο χρόνο από το σπίτι και χωρίς καμία βοήθεια στα μαθήματά τους. Θα έπρεπε η πολιτεία να προσφέρει περισσότερη ψυχολογική αλλά και πρακτική υποστήριξη σε αυτά τα παιδιά. 

Η πρώτη μέρα στο σχολείο για τη Στέλλα ήταν δύσκολη αλλά και διασκεδαστική, παρέα με τη Schultüte* της. Δεν ήξερε κανέναν και παράλληλα δεν καταλάβαινε τίποτα. Ακόμα και τις οδηγίες που έδιναν οι δασκάλες δεν μπορούσε να τις ακολουθήσει. Ευτυχώς η δασκάλα των ελληνικών, μας βοήθησε και η προσαρμογή της Στέλλας στο νέο περιβάλλον έγινε πολύ ομαλά. Σήμερα χειρίζεται υπέροχα τη γερμανική γλώσσα, είναι από τις πρώτες μαθήτριες στην τάξη της, απέκτησε φίλες και φίλους και φυσικά δυσκολεύεται ως προς την επικείμενη επιστροφή μας στην Ελλάδα που πλησιάζει.

*Είναι έθιμο στη Γερμανία την πρώτη μέρα στο σχολείο στην 1η Δημοτικού, να ξεκινάει έχοντας μαζί του ένα χάρτινο χωνί (σαν αυτό στη φωτογραφία) που μέσα έχει γλυκατζούδια και μικρά δωράκια!!!